۳۰دی سالروز آزادی آخرین
گروه از زندانیان سیاسی زمان شاه قبل از پیروزی انقلاب ضدسلطنتی در ۲۲بهمن ۱۳۵۷ است.
روزی که بهترین فرزندان ملت ایران بعد از تظاهرات و تحصنهای
هرروزه دانشجویان آزادیخواه، مردم و خانواده های زندانیان سیاسی که خواستار آزادی
زندانیان سیاسی بودند،
از زندانهای شاه آزاد شدند. قلب این رویداد در زندان قصر تهران
بود، جایی که رهبران جنبش ضدحکومتی سالها در اسارت و زیر شکنجه به سر می بردند. مسعود
رجوی، موسی خیابانی و اشرف رجوی از جمله آخرین زندانیانی بودند که از زندان آزاد شدند.
بعد از اینکه به زندانیان مرد اطلاع داده شد که می توانند وسایلشان
را بردارند و آزاد هستند که بروند، آنها به صف شده و از بند خارج شدند. هنگامی که به‌سمت
در خروجی زندان حرکت می کردند، صدای خروش مردم و شعارهایشان هم‌چنان به‌گوش می‌رسید.
«زندانی سیاسی آزاد باید گردد»
قبل از ترک زندان اما، مسعود رجوي از بقيه ميخواهد كه مطمئن
شوند کسی در زندان جا نمانده باشد. وقتی به مقابل زندان زنان رسیدند، توقف کرده و
پرسیدند: «آیا کسی در زندان مانده است؟» دقایقی بعد زني از در بیرون آمد که زندانیان
او را برای اولین بار می‌دیدند. اما چهره مصمم، صلابت چشمگیر و صمیمیت انقلابیش، که
در همان لحظات کوتاه بارز بود، از یک آشنایی عمیق ایدئولوژیک و انقلابی حکایت می‌کرد.
او خودش را «مجاهد خلق» معرفی کرد و گفت: «به‌زندان ابد محکوم شده‌ام». او اشرف رجوی
بود که سابقه سالها مبارزه و مقاومت در زیر شکنجه های وحشیانه را بر دوش داشت.
به پیشنهاد مسعود رجوي، اشرف، به‌عنوان تنها زن مجاهدی که در
آن لحظه تاریخی در صف آخرین دسته زندانیان سیاسی قرار داشت، در پیشاپیش همه زندانيان
قرار گرفت و اولین کسی بود که با خارج شدن از در گشوده زندان، باید با مردم مشتاقی
که فریادهایشان لحظه‌یی قطع نمی‌شد، دیدار می‌کرد. او بعدها به‌حق، «اشرف زنان مجاهد»
و «سمبل زن انقلابی مجاهد» لقب گرفت، زني كه مترادف نامش در هيچ كجاي تاريخ انقلابي
ميهن مان با كهكشاني از زنان پيشتاز و انقلابي يافت نميشود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر